अनिल अवचटांना प्रत्यक्ष भेटलो ते साधारण २००७ च्या सुरुवातीस. त्यांचे लिखाण (माणसं, स्वतःविषयी, कार्यरत, वेध…) आधीपासुनच आवडायचे. त्यांच्यामुळेच अभय बंग, बाविस्कर यांच्या कामांची ओळख झाली, मध्यमवर्गीय परिघाबाहेरच्या कित्येक प्रश्नांची माहिती झाली.
त्या पहिल्या भेटीतच त्याचा मला “ए बाबा” म्हण असा आग्रहवजा आदेश आम्हाला कायमचेच आपले करून गेला.
Orkut च्या दिवसात आम्ही काही मित्र अनिल अवचट community चे active members होतो. साधारण त्याच सुमारास मी अनिल अवचट हा blog सुरू केला. मी मराठीत लिहायला सुरुवातही त्याच वेळेस केली. ब्लॉग आणि Orkut community मिळून तेंव्हा आम्ही बरंच काही केलं (ब्लॉगवरच्या जुन्या पोस्टस् वाचल्यात तर लक्षात येईल). आम्ही मुक्तांगणलाही भेट दिली, पैसा फंड/बचत गट सारख्या उपक्रमांनी इतर गरजूंनाही मदत केली होती.
असेच वेगवेगळ्या निमित्ताने कित्येक वेळा बाबाला भेटलो. बाबाची ती अनौपचरिकता, आपुलकी नैसर्गिकच होती. तसाच त्याचा स्वच्छंदीपणाही नैसर्गिक होता. Long-term planning, त्या अनुषंगाने येणारी commitment ह्याचं त्याला वावडं होतं. पण उर्मीने तो खूप काही करायचा. कित्येक समाजिक कामं अगदी सहजपणे करायचा आणि त्या सगळ्या गुत्यांत गुंतूनही मोकळा रहायाचा. मोकळा आणि बहुतेक वेळा एका वेगळ्याच निरागस आनंदाने, उत्साहाने भरलेला असायचा. त्याच्या लेखनाने, विविध छंदांनी त्याला joy of creation भरभरून दिला असावा.
पुढे ओळख वाढल्यावर त्याचे काही नवे लिखाण/कविता जरा बोssर आहे हेही त्याला आगाऊपणे संगितले. तो फक्त हसला.
बाबानं भरभरून प्रेम केलं. वेड्या-वाकड्या लेखनाचंही कौतुक करून मला लिहायला प्रोत्साहन दिलं. कठीण प्रसंगी मदतही केली. नंतर Orkut गेलं. आम्ही कामाच्या व्यापात, संसारात गुंतलो. भेटी कमी झाल्या. गेल्या काही वर्षात तोही थकला. भेटलो तर आम्हाला ओळखायचाही नाही कित्येकदा. अशा वेळेस भेटूनही हुरहूर वाटायची, जुन्या गप्पा आठवायच्या.
आताही त्या गप्पांच्या फक्त आठवणी आहेत, आणि त्याने प्रेमाने दिलेली एक बासरी आहे…
अनिल अवचट ह्यांचे २७ जानेवारी २०२२ रोजी वयाच्या ७७ व्या वर्षी निधन झाले.
ही सकाळ वृत्तपत्रातली बातमी – ज्येष्ठ सामाजिक कार्यकर्ते अनिल अवचट यांचे निधन.
Anil Awachat (अनिल अवचट) 